Garðaúðun

Tími trjámaðksins er í lok maí eða fyrri hluta júní á hverju ári. Þá fer hann á stjá í görðum landsmanna og margir garðeigendur spyrja sig: Þarf ég að láta „eitra“ hjá mér? Hér eru nokkur atriði sem garðeigandinn getur haft til hliðsjónar til þess að stuðla að því að sem minnst röskun verði á lífríki garðsins og jafnframt  að viðkvæmur gróður sé varinn fyrir skemmdum.

Mikilvægt er að átta sig á því að skordýraeitur drepur öll skordýr sem það lendir á, hvort sem þau eru skaðleg eða gagnleg. Hin gagnlegu skordýr lifa oft á skaðvöldunum sem eru að hrjá plönturnar okkar og veita okkur því lið í baráttunni gegn þeim, en þau geta líka verið fæða fyrir önnur dýr.

Trjámaðkurinn sjálfur er fæða fyrir fugla þannig að þegar við úðum gegn honum erum við að draga úr fæðuframboði fyrir dýr sem við viljum hafa í kringum okkur. Lífríki garðsins er þannig samofið og með úðun erum við að grípa óþyrmilega inn í gang náttúrunnar.

Barrtré, alaskaösp, gljávíðir, gullregn og sólber eru dæmi um tegundir sem eru alveg lausar við trjámaðk og ætti þess vegna aldrei að úða.

Margar tegundir sem verða fyrir skemmdum ná sér aftur á strik þótt ekkert sé úðað vegna þess að ný laufblöð vaxa fram og fela þau sem hafa skemmst. Þetta á til dæmis við um birki. Víðir, toppar, kvistar og misplar eru tegundir sem helst geta orðið fyrir miklum skemmdum af völdum trjámaðks og því oft nauðsynlegt að beita úðun til að verja þær. Mikilvægt er þá að úða einungis þessar tegundir til þess að raska sem minnst vistkerfi garðsins.

Texti af heimasíðu Umhverfisstofnunar. Sjá nánar hér